Sinds 24 mei is het mogelijk om voor Pakistan merkbescherming te claimen via de Internationale Registratie. De Internationale Registratie is een vrij goedkope en makkelijke manier om een merk te registreren in veel landen buiten de Europese Unie (zoals China, USA, Brazilië en Canada). Inmiddels zijn 124 landen aangesloten bij deze registratie. Naast het feit dat de aanvraagkosten een stuk lager zijn, zijn de kosten om de rechten in stand te houden ook een stuk aantrekkelijker. » merkregistratie

Door de Covid-pandemie is in april het doek gevallen voor D-reizen, één van Nederlands grootste reisorganisaties. Op 12 maart waren echter opeens alle merkrechten overgeheveld naar een andere B.V., zodat dit buiten de failliete boedel viel. De vraag kwam direct op: is dit geen paulianeuze handeling (een vermogensverschuiving die de curator en schuldeisers benadeelt)? Waarschijnlijk wel, want op aandringen van de curator is dit inmiddels teruggedraaid. » merkregistratie

Sinds de jaren 60 brengt Dr. Martens schoenen/kisten op de markt. Een van de kenmerkende elementen zijn de contrasterende brede gele stiksels aan de rand van de dikke schoenzool. Omdat de gele stiksels werken als een herkenningsteken (net zoals de rode zool van Louboutin of het rode lipje van de Levi’s spijkerbroek), registreert Dr. Martens dit als positiemerk om meeliftende producten te kunnen aanpakken. » merkregistratie

De Chinese markt telt inmiddels 1,4 miljard consumenten. China is niet alleen een productieland maar wordt ook voor steeds meer bedrijven een aantrekkelijke afzetmarkt. Als een product op de Chinese markt wordt aangeboden, registreer dan ook het merk in Chinese karakters. Wordt dat niet gedaan, dan is de kans groot dat er vanzelf een vertaling opduikt, die soms een minder positieve uitstraling heeft, wat schadelijk kan zijn voor het imago. Zo kreeg Quaker de bijnaam ‘Lǎorénpái’ (老人牌) wat letterlijk oude man betekent. » merkregistratie

Op 1 april was het 25 jaar geleden dat het eerste Uniemerk werd geregistreerd in de Europese Unie. Wat nu vrij normaal is, was toen een sensatie. Tot die tijd konden bedrijven namelijk hun merkrechten alleen nationaal (per land) aanvragen. Dat was niet alleen een vrij tijdrovende kwestie (alles moest per land en via een lokale gemachtigde), maar vooral ook een kostbare aangelegenheid. De enige uitzondering binnen Europa was het toen al bestaande Benelux merk, een merkregistratie voor drie landen in één keer. Dit Benelux merk was ooit in het leven geroepen om beter te kunnen anticiperen op een vrij verkeer van goederen binnen de Benelux. Juist om die reden (het bevorderen van vrij verkeer van goederen) werd een vergelijkbaar systeem voor de EU gelanceerd. De behandeling van de aanvragen werd ook niet langer gedaan door de nationale autoriteiten maar via een nieuw Europees merkenbureau, gevestigd in Alicante, het OHIM. In 1996 kende de Europese Unie nog maar 15 landen, en de vraag was dan ook hoe succesvol deze nieuwe registratie zou worden. De verwachtingen waren zeer bescheiden. Men ging uit van misschien wel 12.000 aanvragen in april, echter die eerste maand werden er al 22.000 aanvragen ingediend! Reden van dit succes is zeker (ook nu nog) dat een bedrijf met één merkaanvraag direct bescherming krijgt in alle aangesloten landen. » merkregistratie